Σου είχα χαρίσει ένα τραγούδι από παλιά

Αν το θυμάσαι είναι αυτό που λέει για σένα

Στο παίρνω πίσω δε σε ήξερα καλά

Πάρε ετούτο που μιλάει μόνο για μένα

Με την κιθάρα μου σκιτσάρω μια μορφή

Σου τη χαρίζω για τ' απομνημονεύματά σου

Η φάτσα μου είναι με τη μύτη τη στραβή

Κι ένα σημάδι στο λαιμό απ' τον ερωτά σου

Τώρα μοιράζομαι τη νύχτα μοναχόσ μου

Κι είναι απόψε που σε θέλω πιο πολύ

Με προσπερνάει στη στροφή ο εαυτόσ μου

Βγάζει μια εικόνα σου και με πυροβολεί

Σαν ένασ τοίχοσ με συνθήματα κι αφίσεσ

Έγινε η σχέση που σου είχα εμπιστευτεί

Σαν κάποια στάση που με νύχτα και βροχή

Το τρόλεϊ που 'φυγε στέκεται και κοιτάει

Όλη τη νύχτα μπροσ στα μάτια μου σε βλέπω

Πίσω απ' τισ ώρεσ από ποτήρια και καπνό

Το 'να σου πρόσωπο δυο πόντουσ από μένα

Και τ' άλλο πάντοτε κρυφό και μακρινό

Σπάνε οι χορδέσ μου σπάνε σαν γυαλί

Μου χαρακώνουν ετούτη τη μπαλάντα

Να στη χαρίζω θα 'ναι η αμοιβή

Κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα

Σ' αυτή την πίστα ίσωσ θα 'ταν πιο σωστό

Λόγια να βγω να πω χυδαία ξεφτιλισμένα

Κι εσύ σε μια γωνιά να με χειροκροτάσ

Ώσπου η αυλαία να κατεβεί μόνο για σένα

Σ' ευχαριστώ που ήσουν καλή σ' αυτό το σόου

Θέλω μονάχα μια φορά όπωσ και πρώτα

Τώρα που τέλειωσα και χάνομαι ξανά

Πάλι να ρθεισ να μου σκουπίσεισ τον ιδρώτα